Maybe you have become
The elephant you were
Looking for so long
Misschien ben je zelf
De olifant geworden
Die je al zolang zocht
And because I am looking in the air, all day. Viewing the clouds passing by. From the right to the left. Seeing the rain coming down, for only one minute. My head is not connected with any other words than the words I read. Shall I share it with you, my dear elephant?
I do not take a no for an answer. And I also do not want to hear any comments with a sound that makes it less dramatic.
Joakim Zander wrote on page 206, De Zwemmer:
Zijn ogen waren niet langer kil, maar teder. Zachte pijltjes uit het verleden. Beloften gefluisterd op de galerij in Carolina Rediviva, op regennatte bruggen over de Fyris bij zonsopgang, na slapeloze nachten, twee lichamen op een smal bed in een uitgewoonde studentenkamer. Ze was vergeten dat ze van Mahmoud had gehouden. Dat hij de enige was van wie ze ooit gehouden had. Hoe kon je zoiets vergeten? Ze richtte haar hoofd op en voelde hoe de sneeuw als tranen op haar wange neerkwam.
His eyes were no longer chilled but tender. Soft arrows from the past. She had forgotten she loved
Mahmoud once. She had forgotten he was the only one she ever loved. How could one possibly forget something like that?
The elephant you were
Looking for so long
Misschien ben je zelf
De olifant geworden
Die je al zolang zocht
And because I am looking in the air, all day. Viewing the clouds passing by. From the right to the left. Seeing the rain coming down, for only one minute. My head is not connected with any other words than the words I read. Shall I share it with you, my dear elephant?
I do not take a no for an answer. And I also do not want to hear any comments with a sound that makes it less dramatic.
Joakim Zander wrote on page 206, De Zwemmer:
Zijn ogen waren niet langer kil, maar teder. Zachte pijltjes uit het verleden. Beloften gefluisterd op de galerij in Carolina Rediviva, op regennatte bruggen over de Fyris bij zonsopgang, na slapeloze nachten, twee lichamen op een smal bed in een uitgewoonde studentenkamer. Ze was vergeten dat ze van Mahmoud had gehouden. Dat hij de enige was van wie ze ooit gehouden had. Hoe kon je zoiets vergeten? Ze richtte haar hoofd op en voelde hoe de sneeuw als tranen op haar wange neerkwam.
His eyes were no longer chilled but tender. Soft arrows from the past. She had forgotten she loved
Mahmoud once. She had forgotten he was the only one she ever loved. How could one possibly forget something like that?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten