My male muze Page ten. Bloglit something

Er zaten elf mannen
Zeven jonge, drie oude en een ertussen in
Ben je een gat aan het graven, ofzo?

Vandaag heb ik zin in een raadsel. Je raad het noooooooooooooooooit.

Het heeft een hoog IQ, denkt snel, praat nog sneller en veel, heel veel. Je zou er moe van worden. Het raakt snel verveeld, wordt niet of moeilijk sociaal aanvaard. Krijgt elke dag wel een paar verwijten, relativerende opmerkingen danwel afgunstige blikken. Is extra gevoelig voor indrukken en stress, kan overprikkeld raken en toch steeds op zoek gaan naar intellectuele prikkels. Irriteert zich aan traagheid van anderen, kan moeilijk genieten van de leuke kanten. De lat ligt hoger, ook op normen en waarden gebied. Wordt doodmoe van zichzelf, zweet 's nachts, sombert wat voor zich uit. Doorstaat ellendige hoofdpijnen, krijgt hartkloppingen, ja, waarvan? Al die opwinding, natuurlijk. Wie zei dat het leven saai is? Valt tenslotte in duizelingwekkende stukjes en hoopt dat het opgeraapt wordt door jou, De Mus.

Toegift.
Het hangt vol overgave op een olifant, die gelaten voor zich uit staart. Hij is groenig van het moeras. Een lilalucht streelt de rug van de jurk en de billen van het dier. What is it that constituties the history of each day for thee? Look at the habits of which it consists: are they the product of numberless little acts of cowardice and laziness? Or of they bravery and inventive reason?

My male muze page nine bloglit something

Suppose, nothing is mine
What then, is my subject
Not ours?

Some pills? No I shake my head. O, you are fit to suffer. The company phd replies.

Women like me like to level. You like to help. Sorry, I do not tolerate soumission. Let' s play papa and mama at home.
TRUE BLUE. The tenderness between your hands. Sure, a mus can have hands, at least in my story. The tenderness between your hands and a new presented book. Between your right pointingfinger and  the paper of the glossy cover, the skin of your fingertip touching the area of the image. Surprisingly not reaching out for the letters, the words. Touching and wanting to know whitin a second the origine of the imprint, black and white.

I am so sorry. What? I am really sorry. Sorry for not meeting you in 1991. Or earlier. I did not see you before sometime in twothousandthirteen. Till you asked me, what do you think of me? And I wittingly answered ' a bit if a digital bite'. ' That falls with it', you answered. Very cryptical. When fishes do it, the male gives the female a short bite, you knew that? I saw it on television the other day. Anyway, you are not a fish, are you? You are my Juvenile, my Joris, my Jantje van Essenveld. I love the new, the young at heart, even when they are older than sixtyfive.

Later, I will write you about Jantje, Jan now. About Jantje and Ronald, my wings, my guardian angels. The ones who waited for me, when I was late, because of a wrongly punishing master. Especially Jan, he made jokes, he made me smile again. His award. And I will tell you about Ronald, who kept us both going. Silent Ronald. Always on the move.

It seems you are both, Joppi. It seems. Confusing it is. What are your thoughts when you are touching a book, caressing the paper? What is the sensation. A name, please.

My male muze, page nine. Bloglitsomething

Hell to pay
Circles
Keep me running around


Good old blind Jeff. I listened to your songs for a week. My male Muze was occupied with a circle last year. I drew circles a million times, since childhood. Circles on each cheek of all the clowns I painted. The day before yesterday The Circle was part of a headline in  one of the newspapers I often try to page through. My Mother always wanted something circular, when my father introduced a new buildingscheme for their house. None of the three familyhouses got other shapes than the rectangular. Organisations. You have to have a plan. Old school. Did I tell you already I am out of school!

I know you don't want me to. Is it because you like me to be imprisoned like yourself? Because this organised learning prison offers you safety? Do you really feel safe in there? Do you know how old the concrete is? The concrete enforced by steel the construction of the school is made of? A year ago you wrote me not to be so sure of the industry. I would like too meet you outside some more.

Are you now? Outside?
Why do men in this free prison school bow their heads so many times. What are they looking for down there. Or is it because they don't want to see. They naturally turn away, turn around because of some one else? Or is it they don't want some items to be made talkable? Strong willed men.

I am sitting inside. I don' t see you anywhere. I feel some emptiness I used to like. But now all the colours have fainted. The sun warms my skin, bleaches and tans. Vaporising in silence.

Mijn mus, page eight. bloglit

Bluebluedarkblue
How can I ever
Know your universal love


Woensdag, zon, het Groot Terras. Pijn. Ik zie de pijn. Maar welke?
Vrijdag, het is avond. Ik voel een enorme pijn in mijn hoofd. Het houdt niet op. Daarna beginnen mijn darmen te protesteren. Ik ga krom liggen, probeer nog op een of andere manier de pijn te ontwijken, te verzachten. Ik masseer de huid van mijn buik met ronddraaiende bewegingen. Circle, keep me running around. Hell to pay. Jeff. Ik zou zeggen Hell to play. Maar dat zou ik niet meer doen. Playing. Alhoewel dat nog steeds de meest intelligente manier is om te leren. Dat ga ik afleren. Niet meer doen. Dat kan. Ik kan ook iets niet meer doen.

Terwijl ik in die kronkel lig denk ik aan zevenveertig jaar geleden. Aan zevenenveertig jaar autodidactiek. Op emotioneel gebied dan. Toen al zag ik aan de gezichten, de gelaatstrekken, dingen. Iets. Werd nooit benoemd. Ik doe precies hetzelfde, denk ik. Nee niet. Af en toe spreek ik hardop in het openbaar, ik duid de emotie. Niemand is me daar dankbaar voor. Ik overrule alle emoties, ik ken ze allemaal, seconde na seconde, uur na uur. Stemmingsschommelingen mrt een tempo allegro. Blijven lachen, omzeilen, beheersen. Zelfbeheersing.
M rules! I quote Ingrid.

Big Mus, jij zal ongetwijfeld allerlei emoties bij mij gewaarworden. De gevoeligheid zelfde. Hoe houd je het twee uur met me uit. Je amuseert je, je put je uit. Houd je van de bodem van de put? Durf je er naar toe? Juist daar zit ik op je te wachten. En het is so not done bij werkrelaties. Tatatata BOE!

Mijn mus, page seven. Bloglit

Early in THE mourning
My lucky number
Burn the ice queen

Elke dag een uur erop uit. Fijne verplichting. Voordat het zover is staar ik uit het raam met de witte omlijsting. Ik oriënteer me op het zuiden. Eerst. Natuurlijk ben ik het oosten gewaar, de indringendheid en het mededogen. Mus zit ineengedoken op het dak van de buren. Boven op de dakrand, uiteraard, het hoogste punt, de hoogste lijn. Warm keramiek uit NL.

Ik in mijn grot, mijn levenslab. Lab van laboratorium of labyrint. Daar ben ik nog niet uit. Er vliegt wat over je heen. Snel trek je je kop in je dikke veren. Less than a second. Je staat weer in dakrandtoestand. O, je krijgt bezoek. Twee heren, zwarte soortgenoten. Daar ben je helemaal niet van gediend. Ze bekvechten. Om jou? Ik denk het wel. Je kiest de vlucht naar beneden. Waar is ook alweer die veilige landingsbaan? In Berlijn? In Wenen?

Ik weet het, ik ben geen veilige landingsbaan. Geen dakrand, geen boomtop. Ik ben veel te wispelturig. Meer een tuinslang. In de winter opgerold in het tuinhuisje. Zomers vrolijk spuitend over het gras. Groener wordt het niet. Een ding weet ik wel zeker, ik zal je nooit verraden. Jij, met je universele liefde en behoefte aan privacy. Je bent veel te mooi. Too good to be true. Ik deel alles en iedereen met je. Kan ook niet anders, denk je wel? What's new?

De radiator ratelt, het gaat weer stromen, ik voel het aan de lucht. Mag die wolk ook even naar rechts? THE ice queen is melting.

Mijn mus, page six.

Musje muzziedus
Wat mis ik je toch
Ik kijk uit de ramen
Omhoog

Musje muze
Wat voel ik me rood
Ik kijk naar buiten
Grijs en dood

Misselijk mannetje
Van links naar rechts
Ik sluit mijn ogen
Iets nats in mijn nek

Missie moos zonder geluid

Ik blijf vandaag hier

Ovaal zand blauw water
Een wit zeiljacht ergens links onder

Meester mus
Wie ben je
En waar zo?
Kijk, ik kan ook vliegen!

Mijn mus, page five. Iets literairs

Jij bent een heiden
Ik ben van god los
Wij zijn nog niet jarig

Volwassenen van universele liefde. Hun leven laat zich lezen als een fabel, die het probleem voorlegt van in een verkeerde tijd en op de verkeerde plaats geboren mensen. Een dikke pad wacht. De mier komt iets brengen. De hond ligt in het kreupelhout. Mr. and mrs. Sival kopen een safari outfit en iets van Brophy. Het zesjarige kind laat zijn schoolwerk zien en onderhandelt. Twintig euro, voor 6 geplakte dieren met tekst. Opdracht van de juf. Gelachen vandaag in groep drie. Ademen is het belangrijkste, daarna komt het geld. Schoonheid van een hand, van een landschap. Diane de Beausaq. Relativeert. De mus en de mussin. De Rus en de Russin. Annelies, je had haar zo volkomen te pakken, met je kwast, met je verf. Niet met je kleuren. Ze wacht achter het flatscreen. Blik naar beneden. Lammy aan. Iets langs en blauws daar nog onder. Waar vliegt jou heggemus naar toe, als hij jeuk heeft?

We zijn niet allemaal Tom Cruise. Maar dat wist u al. Flauw.

In de stad voelde, hoorde ik opgejaagd wild. I am out.

Welterusten.

Mijn mus, page four

Moerasgast
Lijn van tweeeneenhalvekilometer
IT is all in THE game

Ik neem je mee naar september tweeduizendveertien. In mijn hoofd circuleren een miljoen Google hits van green en architecture. Het lijkt net op de circulaire economie van Ingrid. Sommige mensen vinden een miljoen best veel. Mijn Mus ook. Bijna overal krijg je een miljoen, als je de woorden Google en scholar en whateveryouwanttoknow intypt. Wel even connected zijn, natuurlijk. Dat geeft te denken voor een voormalig wiskundemeisje. Hoeveel groter is de grijze massa onder mijn schedel dan die onder de schedel van een mus. En is dat belangrijk?

Zes heerlijke vrije weken, vrije lucht, zon en veel witte wijn. Kon het leven niet altijd zo zijn? Ik zit in een schoolruimte. Met veel anderen. Een hok vol extra kippetjes. Binnen een uur ben ik volledig opgefokt. September tweeduizendveertien. Miljoen hits, vijftig extra kippetjes, midlifecrises. Ik schreeuw.

Mus, waar ben je? In de verte hoor ik een hond blaffen, of is het meer gehuil. Zoals van een wolf? Midnightcrises.

Weet je, dat van alle dead bodies ik de moeraslijken het mooiste vind? Mijn dode naam grootmoeder heb ik nooit gezien. Wel oma Baarda. Lijkwit was ze. Ze keek me niet aan. Meisje van twaalf. Bloemen en zomer. Later zei een familielid: je bent beter in grafredes geworden.

September tweeduizendveertien. In het noorden van een voormalig moeras. Otium. Roze. Mos. Where is Roger Rabbit? Ik fiets tussen het vaarwater rechts en de boerensloot links. Een moeraslijkje heeft iets heel waterigs. Iets van een totaal andere orde. Ik verzamel as en strooi het in de grote ruimte. A great place to die in wording.

September tweeduizendveertien. Een mail van Muz. Ik kom naar je toe! Mijn gevleugelde vriend, mijn redder. Ik heb me nog nooit zo opgetild gevoeld. Ik kijk en zie het. Het moeras. In
vogelvluchtperspectief. Daar wil je toch niet zijn, daar beneden. Wat zeg je?

Mijn mus, page three

Routledge, UK
Open, valk en dijk
See a circle


Ik vind er niets aan, blaast Mus nog net uit. Is hij uitgeput? Hoe laat is het? Geen idee. Who cares? En dat krijg ik. Wel, bedankt. Zeg ik nog heel netjes. Zoals gewoonlijk. Planologie vandaag is nog boringer dan boring. Staan er nog leuke plaatjes in? Bekijk ik thuis wel.

Hij staat. Op het punt om weg te gaan. Ik zit, ik zeg, het spijt me. Wenkbrauw omhoog. Het spijt me echt heel erg. Van die mail over geld, vorig jaar september. Ik vertel hem over mijn jeugd, mijn vader en mijn moeder en geld. Dat mijn moeder altijd moest bedelen om geld, bij mijn vader. Terwijl er altijd geld was. Dacht ik, toen al. Heel abstract en met een groot gevoel voor ruimte. Het bleek heel anders te zijn, mijn moeder had volgens mijn vader een gat in haar hand, hij verdiende het geld en wilde ten alle tijde controle over zijn geld. Vernederend, zegt Mus. Mmmmmmmm,  iets van niet gelijkwaardig, probeer ik. Hij luistert. Begrijpt hij het ook? Voelt hij me aan? Gaat er nu een vrije associatie doorheen?
Hoe kom ik daar nu achter? Nu niet, zie ik. Hij staat er niet meer. Mus! Mazzel.

Hoofdstuk twaalf, THE aesthetics. Dat is wel wat. Twee Ovalen en waarom je nooit cirkels echt kan zien als cirkels. Perspectivische vervorming. Cirkels zien we altijd als ovals, behalve als ze kleiner zijn dan 130 graden. Slechte drukkwaliteit. Routledge gaat het ook niet worden.

Mijn mus, page two

Boekenwurm cadeaus
Stil, volmaakt en ademend
Een tekening

Het feit alleen al, dat we hier zitten. Midden op het terras, met z'n tweeën. Voor iedereen zichtbaar. De professor en het mooie meisje. Eros en thanatos. In een vorig leven maakte ik tekeningen. All sorts. Zo ook van het outsider karaoke project, ergens zeven jaar na de millennium babies. Een fotograaf stelde een 2D beeld samen van zijn ideale stad, een afgeleide van de huidige plattegrond van Groningen. Ik tekende het na. Alleen de essenties, niet de inkleuring.

Mijn mus betaalt het eten en drinken. Ik geef hem een papieren tas, met twee boeken, een welstand publicatie en mijn tekening. Spirits van een heel andere orde. Zo transcendent op dat moment. Pretpakket voor onderweg. Hoort hij me niet of gaat hij gewoon zijn eigen gang? Midden op het terras gaat hij de boekwerken bestuderen. Mag ik even weg? Hij kijkt naar me. Nu wordt er zeker iets zinnigs van me verwacht. Ik probeer wat uit. Ik eet wel vlees, hoor. Alleen wild. En. Het is Spaans. En. Ooit nog een balletje teruggeslagen, is voorzitter van de welstand niet iets voor jou? Dan kan je Al die mannen eens wat leren. Zweep erover wou ik zeggen. Ik hoor woorden met mijn klank Dat kunnen die mannen toch zelf wel? De tekening wordt volkomen genegeerd. Gelukkig.

Wat krijg ik, behalve al die heerlijke aandacht? Mus moet nog door, naar Hoogeveen, een leegstand project voor VOER. Een ander blog gebeuren in NL. Iets rozigs, Roger Moss. Nooit van gehoord. Iets uit zijn tijd die voorbij is, zegt hij. Echt waar? Sinds een tijdje geloof ik helemaal niets meer. En dan ook echt helemaal niets. Er komt nog iets uit zijn verschoten universiteitstas. Lijkt wel verdacht veel op die van mij, in grote lijnen, de tas bedoel ik. Die van mij is nieuwer en van een soepeler gemaakte koeienhuid. Het oude Europa ontvoerd geen jonge maagden meer. Wel jonge Jorissen, tegenwoordig. Did you know?

Mijn mus, page one. Iets literairs

You are too precious to kill
So how to contact me?
Inventiveness is a good skill for  scholars

Sinds vorig jaar heb ik een mus. Heb, heb, ik ben eigenlijk helemaal niet hebberig of bezitterig. Ik denk dat het mijn mus is. Ik vind dat het mijn mus is, omdat je dat zo zegt, zodat bijna iedereen het onmiddellijk begrijpt. Behalve mijn mus. Ik bedenk eigenlijk altijd van alles en het lijkt alsof ik deze mus heb bedacht. Mus, mannelijk voor muze. En geloof me, deze mus is echt, echt mannelijk. Me Jane he Tarzan.

Kom svp naar Groot Museum. Ik zit in het restaurant......Een voorbeeld van een mail die ik onlangs kreeg van mus. Of zal ik schrijven Mus of Muz? Dan denk je toch, uit welke tijd stamt dit schrijven? De prehistorie gemixt met wat toetsenbord vaardigheid. Maar ja, wat doe je als vrouw? Ik hing onmiddellijk in de lianen. Here I come! Word ik dit jaar ook nog 50, midlife arousels!

O nee. Nee, dit is niet waar, wel de opwinding niet die actie. Eerst wat aantrekken, want niet naar de jungle. Ik word in een high-brow publieke ruimte verwacht. Hij wacht op me! Hmmm, concentreren, pastel, lichtblauw. Vleeskleurige panty, net niet mijn beenvleeskleur. Iets bruiner. Italiaanse slingbacks. Er mist iets. Royal blue. Lang mannenvest. Ik ben klaar. Nu al? Ja, dat gaat me over het algemeen erg snel af. Klaarkomen. O. Toch maar naar het mannetje. Er viel iets te bespreken. We gingen iets bespreken. Sparren? Langs elkaar heen fluisteren? De ademwetenschappen van Pete S. beoefenen? Cadeaus?


Ik vlieg, ik fiets, ik loop als een veertje. Ik zie hem. Wuif, lach, veilig achter mijn grote zonnebril. Hij ziet me en lacht terug, of niet? Wat was dat met zijn mond? Alweer weg, de eerste indruk. Ik kijk even of de grond er nog is. Een uitgestrekte arm, een hand. Zacht, perfecte temperatuur. Ik heb niet eens mijn vingertoppen nodig. Hij ruikt zo goed, al vanaf vorig jaar. Net als de hoofdpersoon van Süskind. Niets irriteert me. Hoe is het mogelijk? Mooie kop, lekker kleurtje van 2 uren terras, open shirt. Borsthaar! Woest aantrekkelijk. Vandaag gaat het nog een keer lukken.

Hij heeft niets door. Je suis une artiste. Vraagt wat ik wil drinken. Misschien een taartje erbij? Een taartje? Waarom ook niet? Jij niet? Vraag ik. Er wordt een witte wijn, een sjudorange en een prachtig mooi rond taartje geserveerd. For my eyes only. Ik ben inderdaad wel veel slanker dan hij. Hoe schreef Hermans dat ook alweer in Onder professoren? Blz....versie 1989, mannen met dikke buien zoiets. Weet het niet meer precies. Hij citeerde een schijnbaar vrouwelijke feministische professor uit Nijmegen. Ik heb gelachen, een salvo, tijdens het lezen ervan. Zo herkenbaar. Maar bij mussiemus is
het niet van belang, als ik er ooit, maar eens, mijn lange armen omheen mag vouwen. Professoren. Zouden ze overal hetzelfde zijn? Je ziet ze zo weinig in het dagelijkse straatbeeld en anders zijn ze incognito. Eksters, grijs, wit en zwart. Mainstream citycolours. Okay, af en toe een papegaai, groen, geel en rood. Koppiekrauw.

Back to business. De mus. Jaaaaaa, en toen. Heen en weer zuchten, inderdaad. Ik volg zijn ogen naar de ringen om mijn rechter ringvinger. Goud, zilver, vijf diamanten. Naar mijn linkerpols, een rood leren bandje met Valentino draakje. Hij ziet zichzelf, according to Chinese superstition. Hij heeft geen idee, zit te vissen. Ik hap, naar hem, mis. Ik hap naar het vorkje met lekkers, lukt.

Contact, dat is wel een ding. Je zou maar hoogbegaafd zijn, stel je voor. En dan wil je mus contact. Hoe haalt hij het in zijn hoofd? What is he thinking? Ik straal, de witte wijn doet zijn werk, zoals ik afgesproken heb met de spirits. Ik ontspan, een beetje. Leun achterover . Ojee, mijn borsten. Perfecte
C cup, ondanks borstkanker en operatie jaren geleden. Toch maar weer netjes gaan zitten. Je bent niet in de jungle, Jane. I told you so, are you stupid or what?

Ivory light

How could I have been forgotten

All THE hours I touched THE white

Occasionally THE blacks

Harder to reach higher to play



And then I touched you

Your hand

In shock sn instant

I felt THE same again


Ivory light